The South Meraung Village

W gęstych lasach w Indonezji, Agung i Arip, dwóch nieustraszonych odkrywcach, natknęły się na wioskę South Meraung. Ich podróż była pełna przygody, ale nic nie mogło ich przygotować na okropności, które oczekiwały w niesamowitych granicach wioski.

Agung, zawsze bardziej odważny z tych dwóch, odważył się zbyt daleko, śledząc nietypowy szlak zwierząt. Gdy słońce zanurzyło się pod horyzontem, rzucając długie cienie, które szeptały tajemnice starożytnej ziemi, Agung zdał sobie sprawę, że stracił drogę. Panika osadzona, gdy las stawał się ciemniejszy, a dźwięki nocnych stworzeń stawały się głośniejsze, prawie tak, jakby kpią z jego kpiny.

Tymczasem Arip, wyczuwając coś nie tak, postanowił wycofać się i znaleźć swojego przyjaciela. Jego serce ścigało się z każdym krokiem, a ciężar lasu nacisnął na niego jak niewidzialną siłę. Jak zawołał do Agunga, echa jego głosu wydawały się pochłonąć zarodki, pozostawiając go niepokojącą ciszą.

Poszukiwania Aripa doprowadziły go do obrzeży South Meraung Village, miejsca, w którym podobno zostało przeklęte. Wioska była niesamowicie cicha, a jej zrujnowane chaty i zarośnięte ścieżki wyrażają aurę spustoszenia. Jednak, gdy Arip wszedł do wioski, poczuł mrożącą krew w żyłach obecność obserwującą go z cienia.

Zdecydowany znaleźć Agung, Arip naciskał, a jego latarka przecina ciemność. W końcu zauważył Agunga, który stał nieruchomo w centrum wioski, jego oczy powstrzymały się nad czymś niewidzialnym. Arip rzucił się na jego bok, ale gdy wyciągnął rękę, by go dotknąć, Agung odrzucił, a jego oczy wypełniły się terroryzmem.

„Agung, co się stało? Co widziałeś?” - zapytał Arip, jego głos drżał.

Głos Agunga był zaledwie szeptem: „Duchy… są tutaj. Nie pozwolą nam odejść”.

Gdy Aip próbował zrozumieć słowa Agunga, powietrze wokół nich stawało się chłodniejsze, a cienie wydawały się ożywić. Szepty wypełniły powietrze, rosnące głośniej i bardziej groźne z każdym przejściem. Wieśniacy, długo myśleli, że zniknęli, wydawali się widmowymi objawieniami, ich oczy puste i twarze skręcone w agonii.

Arip zdał sobie sprawę, że muszą natychmiast odejść. Złapał ramię Agunga i pociągnął go w kierunku skraju wioski. Ale duchy były nieustępliwe, a ich mrożący mrożący czas fale strachu przez odkrywców. Wioska zdawała się zmieniać i zmieniać, uwięzienie ich w labiryncie rozpaczy.

Tak jak nadzieja wydawała się zagubiona, Arip zauważył w oddali słaby światło. Z całą swoją siłą zaciągnął Agunga w stronę, a duchy wyły w furii za nimi. Gdy przebili się przez granicę wioski, światło je otoczyło, a szepty zniknęły w nocy.

Dyszanie i wyczerpani, Agung i Arip znaleźli się w bezpieczeństwie lasu. Patrzyli na wioskę, teraz spowity nieprzeniknioną mgłą, cichym świadectwem okropności, z którymi się zmierzyli.

„Nigdy więcej nie możemy mówić o tym miejscu” - powiedział Agung, a jego głos był stabilny, ale nawiedzony.

Arip skinął głową, wiedząc, że wspomnienia z South Meraung Village na zawsze pozostaną w ich umysłach, co jest mrożącym przypomnieniem o niebezpieczeństwach, które czają się w nieznanym.