Ekskluzywny: Lost „Dune” scenariusz Ridleya Scotta Unearthed

Ridley Scott's Lost Dune: 40-letni scenariusz zaprezentowany

W tym tygodniu wyznacza cztery dekady od czasu premiery Dune Davida Lyncha, kasą, która od tego czasu kultywowała oddaną kult. Jest to wyraźne kontrast z niedawną adaptacją Denis Villeneuve do klasycznej powieści Franka Herberta. Zaangażowanie Ridleya Scotta, przed Lynchem, pozostało w dużej mierze spowiadanie tajemnicą - do teraz.

133-stronicowy szkic porzuconej wydm Scott , napisany przez Rudy'ego Wurlitzera w październiku 1980 r., Został odkryty z archiwów Coleman Luck w Wheaton College. Ten skrypt, znaczące odejście od oryginalnej dwuczęściowej adaptacji Herberta, oferuje fascynujące spojrzenie na zupełnie inną wydmę *.

Scott, świeżo po sukcesie Alien , odziedziczył scenariusz, który był zarówno wierny, jak i dramatycznie nie nadawany na ekran. Początkowo planował użyć garstki scen z tej adaptacji, ale ostatecznie zlecił Wurlitzer (znany z dwupasmowego Blacktop i Walker ) do pełnego przepisania. Podobnie jak wersje Herberta i Villeneuve, ten scenariusz został przewidziany jako pierwsza część sagi dwóch filmu.

Sam Wurlitzer opisał projekt jako trudny, stwierdzając, że struktura narracji pochłonęła więcej czasu niż pisanie ostatecznego scenariusza. Twierdził, że zachował esencję książki, jednocześnie zawierając wyjątkową wrażliwość. Później Scott potwierdził jakość scenariusza do Total Film w 2021 r.

Liczne czynniki przyczyniły się do śmierci projektu, w tym śmierć brata Scotta, jego niechęć do filmu w Meksyku (zgodnie z żądaniami de Laurentiis), budżet balonowy przekraczający 50 milionów dolarów oraz urok projektu Universal Blade Runner . Jednak kluczowym czynnikiem, jak zauważono w arcydziełach w Disay - Dune Davida Lyncha , był brak scenariusza, by zdobyć uniwersalne uznanie na uniwersalnych zdjęciach.

Ten nowo odkryty skrypt przedstawia wyraźnie inny Paul Atreides. Zamiast ponurej postaci przedstawionej przez Timothée Chalamet, Paweł Wurlitzera jest 7-letnim chłopcem, prezentującym asertywną naturę i „dziką niewinność”. Jego podróż jest szybkim wzrostem, którego kulminacją jest przewyższenie nawet Duncana Idaho w szermieniu w wieku 21 lat. Kontrastuje to z przedstawieniem Lyncha, w którym podatność Pawła dodaje warstwę napięcia.

Skrypt wprowadza znaczący zwrot akcji: śmierć cesarza służy jako katalizator rozwijających się wydarzeń. Różni się to od książki, w której machinacje cesarza napędzają narrację. Kultowa linia Barona Harkonnena: „Ten, kto kontroluje przyprawę kontroluje wszechświat”, pojawia się w nieco zmienionej formie.

Skrypt zawiera również żywe przedstawienie Navigator Gildii, istoty zbitnej przypraw, i oferuje średniowieczną estetykę Arrakis, podkreślając miecze i feudalne zwyczaje. Podkreślono ekologiczny wpływ zbioru przypraw, odzwierciedlając skupienie Villeneuve na tematach środowiskowych.

Skrypt wprowadza kilka pełnych akcji sekwencje, w tym bójkę barową w Arakeen, w której Paweł pokazuje swoją sprawność. Przedstawienie samego Arakena jest szczególnie szorstsze i bardziej realistyczne, podkreślając różniczność klasową i rozkład społeczny.

Poszukiwacz myśliwy, zamiast małego urządzenia mechanicznego, przybiera formę stworzenia przypominającego nietoperza z głową kobry, echem echem z nie do wyemitowanej wersji Jodorowsky'ego. Przemoc jest znacznie zwiększona, zawierająca graficzne przedstawienia walki i śmierci.

Ucieczka Pawła i Jessiki na pustynię to wstrząsająca próba, której kulminacją jest napięte spotkanie z masywnym warstwą. Scenariusz w szczególności pomija kontrowersyjny kazirodczy związek między Pawłem i Jessiką, punkt sporności z Herbertem i de Laurentiis.

Scenariusz kończy się ceremonią wody życiowej, zawierającą szamanistyczną postać i gigantyczną kanapkę, pokazując mieszankę elementów mistycznych i ekologicznych. Akceptacja Pawła do plemienia Frema i jego zbliżająca się jazda na kanapce są wskazane, ale nie pokazane wyraźnie.

Podczas gdy ten skrypt znacznie odbiega od powieści Herberta, oferuje wyjątkową interpretację, podkreślając obawy ekologiczne, intrygi polityczne i złożony charakter Paula Atreidesa. Jest to świadectwo trwałej mocy historii Herberta i potencjału różnorodnych interpretacji filmowych. Brak znalezienia przychylności w studio można przypisać jego mrocznym i dorosłym tematom, co stanowi wyraźny kontrast z bardziej przyjaznymi adaptacjami, które nastąpiły. Pozostaje jednak fascynującą historię filmową, utraconą wizją wydm , która mogła być.