Doom: The Dark Ages is veel te danken aan de Marauder van Eternal

Toen regisseur Hugo Martin de mantra voor Doom onthulde: The Dark Ages als "Stand and Fight" tijdens de ontwikkelaar van Xbox eerder dit jaar, trok het onmiddellijk mijn aandacht. Deze benadering staat sterk in contrast met Doom Eternal , die bloeide op snelle, constant bewegende gevechten. Toch introduceerde Doom Eternal één vijand die deze nieuwe filosofie belichaamde - de Marauder. Deze vijand, misschien wel de meest verdeeldheid in de DOOM -serie, is zowel walgelijk als aanbeden, en ik val in het laatste kamp. Het besef dat DOOM: de gevecht van de donkere eeuwen hangt af van het reageren op felgroene lichten, een monteur die cruciaal is om de Marauder te verslaan, verzegelde mijn enthousiasme voor het spel.

Wees gerust, de donkere eeuwen beperkt je niet tot een frustrerende duel die verwant is aan de Marauder's in Eternal . Terwijl het de Agaddon Hunter introduceert, een dodelijke combo -aanval vertoont en een dodelijke combo -aanval hanteert, doordringt de essentie van de uitdagende ontmoetingen van Eternal elke vijand in de donkere eeuwen . Het spel heeft de principes van de Marauder opnieuw voorgesteld, verfijnt en heeft ze opnieuw uitgewerkt, waardoor ze in het kerngevechtssysteem worden ingebed. Het resultaat? Elke strijd voelt net zo strategisch als tegenover de Marauder, maar zonder de irritatie.

De Marauder valt op in doom eeuwig . Meestal omvat het gevecht van Eternal omcirkelende arena's, het verzenden van zwakkere vijanden en jongleren met grotere bedreigingen. Eternal wordt vaak een managementspel genoemd en vereist dat je met snelheid, ruimte en wapens jongleert om de chaos te besturen. Maar wanneer de Marauder verschijnt, zijn alle weddenschappen uitgeschakeld. Deze formidabele vijand, met zijn bijl en meedogenloze agressie, vereist je onverdeelde aandacht, vaak in geïsoleerde één-op-één confrontaties. In grotere schermutselingen is de beste strategie om zijn aanvallen te ontwijken, het gebied van mindere vijanden vrij te maken en hem vervolgens frontaal te betrekken.

De Marauder van Doom Eternal is een van de meest controversiële vijanden in de FPS -geschiedenis. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda

Stilling Still is niet het antwoord in Doom Eternal - het gaat over het beheersen van het slagveld door strategische positionering. Te dichtbij, en de shotgun -explosie van de Marauder is bijna onvermijdelijk. Te ver, en je bent bekogeld met projectielen, hoewel gemakkelijker te ontwijken, je bent buiten bereik voor zijn bijl. Je wilt dat hij die bijl zwaait, omdat het het enige moment is dat hij kwetsbaar is-met de opwinding. Zijn energieschild absorbeert al je schoten, dus je moet de perfecte plek vinden waar hij zijn bewaker zal laten zakken. Wanneer zijn ogen felgroen flitsen, is dat je signaal: een vluchtig venster om toe te slaan.

DOOM: The Dark Ages gebruikt ook felgroen als een belangrijke visuele cue. Ter ere van de oorspronkelijke ondergang , ontketenen demonen volleys van projectielen, waaronder speciale groene raketten die kunnen worden gepareerd met het nieuwe schild van de Doom Slayer en ze terugsturen naar de afzender. Aanvankelijk is dit een defensieve tactiek, maar naarmate je het Rune-systeem van het schild ontgrendelt, wordt Parrying een krachtige aanvallende beweging, verbluffende vijanden met bliksem of het activeren van je automatisch gericht kanon.

Navigeren door de slagvelden van de donkere eeuwen omvat een reeks gerichte één-op-één ontmoetingen met verschillende formidabele demonen. In tegenstelling tot de Marauder -gevechten, is overleven niet alleen afhankelijk van het reageren op groene lichten. Effectief gebruik van uw basistools kan leiden tot overwinning, maar de Shield Runes verheffen Parrying naar een cruciaal onderdeel van uw arsenaal, waardoor frequent gebruik wordt aangemoedigd. Dit integreren in uw gevechtsstrategie onthult het gedeelde DNA tussen het Parry System van de Dark Ages en de Marauder -gevechten van Eternal . U moet de optimale afstand vinden, omdat demonen niet van dichtbij schieten, en wanneer groene bollen verschijnen, moet u zich correct positioneren om te pareren. Snelle reflexen zijn essentieel, net als bij het tegengaan van de swing van de Marauder. Deze focus verandert je reis in een reeks intense, strategische duels. Je staat en je vecht, in navolging van de uitdaging van de Marauder.

De primaire kritiek van de Marauder was de verstoring van de stroom van Doom Eternal . Het eiste een andere aanpak dan de technieken die werden gebruikt voor andere uitdagingen, daarom waardeer ik het zo erg. Terwijl Eternal om ballistische beweging vroeg, vereiste de Marauder breakdancing. Eternal brak de regels van first-person shooters, en de Marauder brak de regels van Eternal en presenteerde de ultieme test. Hoewel ik van deze uitdaging geniet, begrijp ik waarom velen het frustrerend vonden.

Hoewel de Agaddon Hunter in de donkere eeuwen het meest lijkt op de Marauder, draagt ​​elke demon een beetje van Eternal 's meest angstaanjagende vijand. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda

DOOM: The Dark Ages gaat dit aan door verschillende "dansen" in zijn gevecht te integreren. Elk belangrijk vijandelijke type heeft zijn unieke groene projectiel- of melee -aanval, die verschillende strategieën vereist. De Mancubus vuurt bijvoorbeeld energie "hekken" af met groene "pijlers" aan de uiteinden, waardoor zij-tot-zij-beweging nodig is om te pareren. De vaginaire zendt volleys van dodelijke bollen, waardoor je wordt gesprongen en ze als tennisballen afbuigt. De Revenant, die doet denken aan de Marauder, is onkwetsbaar totdat je de groene schedels hebt.

Met elke demon die uniek voetenwerk vereist, voelt het introduceren van nieuwe vijanden naadloos aan. De Agaddon Hunter en Komodo vormen een uitdaging met hun intense melee -aanvallen, maar tegen die tijd ben je gewend om je bewegingen en reacties aan te passen. Dit was niet het geval met de Marauder, omdat de mechanica van Eternal zich richtte op bijpassende wapens met vijanden, niet de positionering en reactietactieken die nodig zijn voor de Marauder.

Het probleem van de Marauder was niet het ontwerp, maar zijn onverwachte regelbrekende aard, waar spelers niet klaar voor waren. DOOM: The Dark Ages bereidt je voor op soortgelijke uitdagingen door op reactiegebaseerde mechanica een fundamenteel onderdeel van het spel te maken, in plaats van een plotselinge wending. Deze verschuiving betekent dat de uitdaging minder intens is - het Parry -venster is vergevingsgezind dan de oogflits van de Marauder, zelfs bij hogere moeilijkheden. Toch is het kernconcept van de Marauder - gesynchroniseerd met een vijand, wachtend op het juiste moment en opvallend wanneer het groene licht verschijnt - een integraal onderdeel van elk gevecht. DOOM: The Dark Ages biedt een nieuwe kijk op deze ideeën, maar ze zijn onmiskenbaar aanwezig. Je staat en je vecht.